امید و محبت

بسم الله الرحمن الرحیم
امام سجاد علیه السلام در دعای ابوحمزه با خدا چنین مناجات می کند:
اِلهي لَوْ قَرَنْتَني بِالأَصْفادِ وَمَنَعْتَني سَيبَكَ مِنْ بَينِ الاَشْهادِ وَدَلَلْتَ عَلي فَضايحي عُيوُنَ الْعِبادِ وَاَمَرْتَ بي اِلَي النّارِ وَحُلْتَ بَيني وَبَينَ الاَبْرارِ ما قَطَعْتُ رَجآئي مِنْكَ وَما صَرَفْتُ تَاْميلي لِلْعَفْوِ عَنْكَ وَلا خَرَجَ حُبُّكَ مِنْ قَلْبي
ای خدای من، اگر گردنم را به زنجیرهای قهرت ببندی، و عطایت را از میان همۀ مردم از من منع کنی، و رسوایی هایم را به چشم بندگانت عیان سازی، و فرمان دهی که مرا به آتش دوزخ کشند، و میان من و نیکان جدایی افکنی، هرگز رشتۀ امیدم از تو قطع نخواهد شد، و از امیدی که به بخشایشت دارم منصرف نخواهم شد، و محبتت از دلم بیرون نخواهد رفت!
(کتاب امید به رحمت الهی،حبیب الله فرحزاد،صفحه 26 و 27)

اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم