بسم الله الرّحمن الرّحیم

از مسئولین مملکتی بود. همراه پدرش خدمت امام رسیده بود. اول او وارد شده بود و به دنبالش پدرش. موقعی که پدرش را معرفی می کرد، حضرت امام نگاهی کردند و فرمودند: این آقا پدر شما هستند؟ پس چرا جلوتر از ایشان راه افتادید؟!
قرآن کریم: وَ اخفِض لَهُمَا جَناحَ الذُّلِّ مِنَ الرَّحمَة؛ و از سر مهربانی بال فروتنی را برای آن دو بگستر. امام صادق علیه السلام در تفسیر این آیه فرمودند: لَا تَرفَع صَوتَکَ فَوقَ أَصوَاتِهِمَا وَلَا یَدَکَ فَوقَ أَیدِیهِمَا وَلاَ تَقَدَّم قُدَّمَهُمَا؛ صدایت را از صدای آنها بلند تر مگردان و رو دست آنها نیز بلند نشو و از آنها جلو نیفت.

منبع: کتاب شهد شهود1/داستان های کوتاه از زندگی بزرگان علم و اخلاق. ص70.
نویسنده: حسن قدوسی زاده

بسم الله الرّحمن الرّحیم

ما شبیخون زده شدیم. یعنی از غفلت ما و غفلت سردمداران و فروانروایان این کشور استفاده شد و عده ای با یک فرهنگ تازه و با نیروی جدیدی که بر اساس رنسانس، دنیا را به جوش آورده بودند و خودشان در آن جوش و خروش بودند، بر سرِ ما ریختند و ما خواب بودیم «اولین دشمنی که بر ایشان تاخت، خواب بود». خواب بر سر ما تاخته بود. از خواب ما استفاده کردند، آمدند، وارد شدند، بساط ما را به هم ریختند، اصالت های ما را مخفی نمودند و خیلی از چیزها را گِل اندود کردند. مثل این بود که یک عده آدمِ نادانی ناشی، وارد یک ساختمان هنری شوند، در و دیوارها را بِکَنند، پرده ها را خراب کنند، عکس ها را زشت کنند و مجسمه ها را مخدوش کنند... . اروپایی ها آمدند، ترتیبات اروپایی را وارد این کشور کردند و کسانی که فریفتۀ آنها بودند، همچون آن روشنفکران نسل اول این کشور؛ مثل ملکم خان ها و امثال اینها، که روشنفکری را از آنها فرا گرفته بودند، با آنها همدست شدند. در داخل هم که غفلت بود و فرمانروایان غرق در فساد و تباهی.

منبع: کتاب فرهنگ مهم تر از سیاست/اشارات و تنبیهاتی برگرفته از منظومه فکری رهبر معظم انقلاب اسلامی. ص42
تدوین: هادی پناهیان

بسم الله الرّحمن الرّحیم

آیت الله کاشانی که با حکومت قوام السلطنه مخالفت کرده بود پس از انتصاب مسجد قوام به نخست وزیری، در راه مشهد دستگیر و به بهجت آباد قزوین تبعید شد. نواب نجف بود و در مراسم چهلم آیت الله قمی سخنرانی می کرد. همزمان برای عرض تسلیت نمایندگانی از طرف دولت ایران هم به نجف رفته بودند. حین سخنرانی، ناگهان رو کرد به نمایندگان دولت و گفت: -چطور شما برای فوت یک روحانی بزرگ به نجف آمده اید، و به مقامات روحانی تسلیت می گویید، در حالی که روحانی بزرگ دیگری همچون آیت الله سید ابوالقاسم کاشانی در ایران مورد جسارت و تهاجم قرار گرفته است و به جرم دفاع از اسلام و وطن باید هم اکنون در زندان شما باشد. شما دروغگو و عوام فریب هستید، نه جانب دار روحانیت و اسلام. باید فوراً آیت الله کاشانی را رها سازید و به او احترام بگذارید... آیت الله کاشانی پس از یک هفته به تهران بازگشت.

منبع: کتاب سید مجتبی نواب صفوی/ نگاهی به زندگی و مبارزات شهید صفوی. ص27.
به همت: ارمیا آدینه

بسم الله الرّحمن الرّحیم

بد حجابی و بی حجابی گناه اجتماعی بزرگی است که باید نسبت به خطرات آن توجه جدی شود. چادر، یک حجاب مذهبی و ملی است و زن مسلمان نباید این حجاب را از دست بدهد که خسارت فراوانی دارد. مهم تر اینکه قرآن کریم از زنان مؤمن و عفیف، انتظار دارد که چادر داشته باشند و آن را نشانۀ شخصیت زن می داند: «ای پیامبر، زنان و دختران خویش و زنان مؤمن را بگو: چادرهای خود را بر خویشتن فروتر گیرند. این نزدیک تر است به آن که شناخته شوند و آزارشان ندهند و خدا آمرزندۀ مهربان است». حجاب و عفاف در تعالیم دینی از اهمیت والایی برخوردار است. کمرنگ شدن یا تبدیل به ضدّ ارزش شدن این دو ارزش معنوی، خسارات فراوانی دارد و توبۀ همگانی را واجب می سازد. مردان مؤمن و غیرتمند نیز نسبت به پوشش خود و حفظ حجاب و شئونات اخلاقی زن و فرزندان خویش، وظیفه دارند، و باید اعضای خانواده را از رفت و آمد با نامحرم و مبادرت به اموری که موجب فساد و یا بی عفّتی آنان منجر می گردد، با ملاطفت و همراه با بیان استدلال، منع نمایند.

منبع: کتاب مشق اخلاق/برگرفته از آثار و بیانات حضرت آیت الله العظمی مظاهری. ص64
نویسنده: حسین مظاهری

بسم الله الرّحمن الرّحیم

کثرت بکاء، زیاد گریستن از خشیت الهی است. گریستن حالتی است در انسان که معلولِ فعل و انفعالات درونی است. گریه کردن به زور یا امکان ندارد و اگر فرض کنیم آن هم ناشی از فعل و انفعالات درونی نیست، این جور گریه کردن فایده ندارد. آن گریه ای که ناشی باشد از تصور حقیقتی که مهم ترین این حقایق این است که، انسان خود را در مقابل خدای متعال احساس کند و از عظمت و کبریای الهی در او حالتی از خضوع، خشوع و تذلّل به وجود بیاید که موجب شود اشک انسان جاری گردد. انسان باید آن حالت دگرگونی قلبی را که موجب می شود اشک جاری گردد، به وجود آورد. راهش هم همین توجه انسان به خدای متعال است؛ در نماز، در دعا. چنانچه انسان احساس کند مقابل خدای متعال قرار گرفته است، این احساس حضور در محضر الهی، انسان را متغیّر می سازد و اشک را جاری می کند. خاصیت حضور قلب در نماز این است! حضور قلب هم فقط این نیست که انسان کلمات نماز را در ذهن خود معنا کند، بلکه باید احساس حضور مقابل پروردگار کند و احساس نماید دارد با خدای متعال حرف می زند. این احساس است که در انسان آن حالت خشوع را به وجود می آورد و این حالت خشوع در انسان تبدیل می شود به بکاء. غالباً این جور است و بزرگان این جور توصیه نموده اند که آنچه اهمیت دارد این است که توجه کنید تعمّد در خروجِ از حضور در نماز حاصل نشود؛ یعنی عمداً ذهنتان را به جایی نبرید! گاهی انسان در حالت نماز به طور طبیعی از حالت توجه بیرون می آید که خیلی اوقات اختیاری نیست. البته اگر انسان بتواند مانع از تفرّق ذهن خود در اوقات شبانه روز شود و متوجه و متذکر الهی باشد، این حالت ذکر در نماز بیشتر در انسان فراهم خواهد شد. طبعاً در حال نماز،عطفِ توجه از نماز و توجه إلی الله برای ما حاصل می شود. خب! به مجردی که توجه کردیم ذهن ما منصرف شده، ذهنمان را به سمت حضور برگردانیم. همین مطلوب است که بزرگان این گونه به ما و امثال ما توصیه می کردند. در هر حال، چنانچه حال توجه بیاید، دنبالش این بکاء هم است. این قهری ست! این حالت بکاء که ناشی از خشیت است به طور طبیعی عارض می شود.

منبع: کتاب طراوت بندگی/شرح حدیث اخلاقی،رهبر معظم انقلاب اسلامی. ص28
مؤلف: احسان طریق الاسلامی