بسم الله الرحمن الرحیم

دوران طاغوت که انسان وقتی به داخل محیطی می رفت، احساس می کرد در آن محیط، همه چیز ضد اسلام است. به یک مسلمان و به یک آدم متدین که می رسیدند، نگاه ها از روی بغض، از روی سردی و از روی بی اعتنایی بود. رفتار زنان؛ پوشش زنان؛ برخورد مردان؛ جلف گری های که گاهی بعضی از مردان و زنان می کردند؛ همه چیز غیر اسلامی بود.

منبع: کتاب زن و بازیابی هویت حقیقی/گزیده بیانات رهبر معظم انقلاب اسلامی. ص52
به کوشش: محسن کربلایی نظر

بسم الله الرحمن الرحیم

برگرداندن امانت آنقدر اهمیت دارد که امامان معصوم علیهم السلام در روایات فراوانی فرموده اند: صاحب امانت هر کس باشد فرقی ندارد و باید امانتش بازگردانده شود و حرمت خیانت تنها نسبت به مسلمانان نیست بلکه همۀ افراد بشر را در بر میگیرد، کافر باشد یا مسلمان. امام صادق علیه السلام می فرماید: تقوای الهی پیشه کنید و امانت را به صاحب آن برگردانید، اگر قاتل علی علیه السلام مرا امین قرار دهد و چیزی را به من بسپارد، امانتش را به او بر می گردانم. و در سخن دیگری می فرماید: حتی اگر صاحب امانت از خوارج و دشمنان علی علیه السلام یا اهل شام باشد، باز هم امانتش را به او بازگردانید و در امانت اینگونه افراد نیز خیانت نکنید. فردی از امام صادق علیه السلام پرسید: آیا می توان با نیرنگ و فریب، در مال دشمن شما خیانت کنیم؟ امام فرمود: اگر کسی تو را امین دانست و از تو امید خیرخواهی داشت، امانتش را به او برگردان، اگر چه وی قاتل امام حسین علیه السلام باشد. و باز در سخنی فراتر از این، فردی به حضرت صادق علیه السلام می گوید: مردی از دوستان شما بردن اموال بنی امیه و ریختن خون ایشان را جایز می شمارد، اگر برخی از بنی امیه نزد او امانتی گذاشته اند آیا می تواند در امانت تصرف کند و به وی برنگرداند؟ حضرت در پاسخ فرمود: امانت را به صاحب آن برگردانید هر چند مجوسی باشد. امانت داری صفتی است که خدای متعال به همۀ پیامبران خویش سفارش کرده و عهد رسالت گرفته که باید نسبت به همۀ مردمان چه نیکوکار و چه بدکار امانت داری راست گو باشند. و قریش پیش از اسلام حضرت رسول خاتم را امین می خواندند و اموال خود را به رسم امانت نزد ایشان می گذاشتند.

منبع: کتاب روزی حلال/تاثیر مال و لقمه حلال و حرام بر سرنوشت انسان. ص65
نویسنده: محمدعلی قاسمی

بسم الله الرحمن الرحیم

1.عزت را از دیگران آرزو می کنند. 2.در عمل، کار شایسته را با ناشایست می آمیزد. 3.در برخورد با دیگران تعصبات حزبی و گروهی دارد. 4.در عبادت بی توجهی و ریاکاری می کند. 5.در جنگ و نبرد از مردم می ترسد. 6.در تجارت و امور دنیوی، افزون طلبی، او را سرگرم می کند. 7.در انتخاب دین و دنیا، دنیا را می گیرد و پیامبر را تنها میگذارند.

منبع: کتاب دقایقی با قرآن/براساس تفسیر نور. ص103
نویسنده: محسن قرائتی

بسم الله الرحمن الرحیم

قرآن شریف می فرماید: و نماز را بر پا دار، که نماز از کار زشت و ناپسند باز می دارد و قطعا یاد خدا بالاتر است، و خدا می داند چه می کنید.
نماز معلم اخلاق انسان است؛ معلمی که همه جا حضور دارد و همه می توانند از آن بهره ببرند؛ به تدریج روح و اخلاق انسان را پاکیزه می کندو موجب نجات انسان از گمراهی ها و هدایت او به سوی رستگاری می شود، معلمی که انسان را به راه راست که راه سعادت است، هدایت می کند و مانع سقوط او می شود. آیۀ دیگری از قرآن کریم می فرماید: از نماز کمک بگیرید تا در راه مستقیم بمانید و ساقط نشوید. از شکیبایی و نماز یاری جویید و به راستی این کار گران است، مگر بر فروتنان. (بقره،45) این آیۀ شریفه، سنگین بودن نماز را به عنوان یک زنگ خطر مطرح می فرماید، لذا می بینیم در حالی که نماز باید مکالمه و معاشقه با خداوند و وسیله ای برای ممانعت از سقوط باشد، اما برای عموم مردم، سنگین است. حتی برخی از کسانی که به نماز اهمیت می دهند نیز نماز مختصر و فوری را می طلبند، از این جهت امام جماعتی را دوست دارند که نماز را زود تمام کند. اما اگر انسان دل خاشع داشته باشد، نماز برای او سنگین نخواهد بود و علاوه بر آنکه از نماز لذت می برد، می تواند برای دستیابی به خیر دنیا و آخرت، از نماز کمک بگیرد. پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم طبق روایتی که از زبان همسر ایشان نقل شده است، در دل شب نماز می خواندند و سر مبارک را روی خاک می گذاشتند و به اندازه ای گریه می کردند که خاک تر می شد و می فرمودند: یعنی خدایا یک لحظه مرا به خودم وامگذار، که نتیجۀ آن سقوط است. اگر در یک راه صعب العبور و باریک، دست انسان را ناگهان رها کنند، ساقط خواهد شد. معنای ذکر و دعای پیامبر گرامی همین است که اگر خداوند لحظه ای انسان را رها کند، سقوط خواهد کرد. خود آن حضرت با استمداد از نماز، از خداوند می خواستند که ایشان را لحظه ای رها نکند.

منبع: کتاب مشق اخلاق/برگرفته از آثار و گفتارهای اخلاقی حضرت آیت الله العظمی مظاهری. ص39
نویسنده: حسین مظاهری

بسم الله الرحمن الرحیم

هیچوقت امید امام تا قبل از پیروزی انقلاب، و حتی قبل از این سال های آخر که اقبال مردم و توجه مردم به مبارزه زیاد شده بود، در آن سال های اختناق، کاستی نگرفت؛ همیشه به آینده امیدوار بود. این امید ناشی از ایمان است. همۀ این خصوصیاتی که من عرض می کنم، ناشی از ایمان است. ناشی از یک ایمان عمیق و قوی. یکی همین امیدواری است. من یادم نمی رورد در روز دوم فروردین که همان روز حادثۀ فیضیه بود، بعد از آن که در مدرسۀ فیضیه آن حادثۀ فجیع انجام گرفت، که طلبه ها را زدند و نابود کردند، ما در مدرسۀ فیضیه نبودیم، گفتیم برویم ببینیم چه خبر است. عدۀ معدودی که توانسته بودند از مدرسه فیضیه فرار کنند، جلوی ما را گرفتند و گفتند نخیر، باید برگردید، مدرسۀ فیضیه کشتارگاه است، دارند از بین می برند، از طلاب و رفقای خودمان بودند، ما مجبور شدیم از نیمۀ راه برگردیم و مدرسه فیضه نرفتیم. گفتیم کجا برویم. گفتیم برویم منزل امام. حدود غروب بود ایشان آماده شدند برای نماز و نماز جماعت را در حیلت منزلشان اقامه کردند، یک عده ای از طلبه ها آن جا بودند می خواستند در خانه را ببندند فکر می کردند که مزدورها ممکن است به منزل ایشان حمله کنند، ایشان گفتند که نه باید در خانه باز باشد. همه مضطرب بودند، خود من فراموش نمی کنم در نهایت اضطراب بودم. ایشان با خیال راحت با آرامش کامل با یک طمأنینۀ شگفت آور نماز مغرب و عشا را خواندند، بعد رفتند در یک اتاقی از اتاق های همان منزلی که در آن اقامه جماعت شده بود، ما هم همه رفتیم به طرف آن اتاق،.. این جمع طلاب ترسیده ی از یک حادثه بی سابقه، سابقه نداشت، اینجور بریزند جلادانه به قصد کشت طلبه ها را بزنند و روشن شده بود که دستگاه تصمیم دارد که همۀ طلبه ها را نابود کند و آن شب ممکن بود به همۀ این خانه های شناخته شده و مدارس معروف و شناخته شده بریزند، طلاب را از بین ببرند، نابود کنند، تار و مار کنند. اینجور فهمیده شده بود. در آن جمع همه مضطرب و ناراحت و ترسیده، امام ده دقیقه یا یک ربع، بیست دقیقه صحبت کردند، تمام این اضطراب ها تبدیل شد به آرامش و اطمینان، از جمله حرف هایی که من یادم هست توگوشم هست، که آن روز ایشان گفتند؛ همین بود گفتند اینها می روند شما می مانید، ایستادگی کنید، اینها باطلند.

منبع: کتاب مدح خورشید/گزیده ای از خاطرات رهبر معظم انقلاب اسلامی دربارۀ شخصیت امام خمینی رحمة الله علیه. ص41
نویسنده: سید علی خامنه ای مد ظله العالی