بسم الله الرحمن الرحیم

لشکر امام حسین علیه السلام بعضی هاشان در شب عاشورا با هم شوخی می کردند. بعضی ها هم نماز شب می خواندند. آدم از این چه می فهمد؟ شب عاشورا، شب آخر عمرشان با هم می گویند و می خندند. این یعنی چه؟ چرا گروهی که می دانند فردا شهید می شوند، یک عده می خندند و یک عده گریه می کنند؟ چرایش این است. وقتی خط، خط امام شد، وقتی راه راه امام حسین علیه السلام شد، شوخی و نماز شبش دیگر فرقی ندارد. راه باید درست باشد. کسانی که در راه خدا نباشند، آن ها باید یک حساب دیگری بکنند. کسی که با امام حسین علیه السلام بیعت نکرد، روز قیامت بی یاور است.

منبع: کتاب خنده و گریه./در آثار استاد قرائتی. ص32
تدوین: سید جواد بهشتی

بسم الله الرحمن الرحیم

مؤمن در پیشگاه حضرت دوست، دارای علائمی است و از علائم مهم او گریه و اشک چشم است. گریه بر فقدان دنیا و مادیات و به هنگام شکست از عشق های مادی و موسمی، دلیل بر پستی روح و دنائت نفس است. گریه برای جناب او، به خصوص در خلوت و به هنگام عبادت و گریه بر فقدان اولیا به خصوص حضرت سیدالشهدا علیه السلام و گریه برای مرگ عزیزانی که از ارزش ایمانی بر خوردارند، گریه ی صحیح و گریه ای است که انسان به خاطر آن مأجور است، البته اجر انسان به تناسب موضوع گریه است، اگر گریه برای خدا یا برای حضرت حسین علیه السلام باشد، در صورتی که انسان از شرایط ایمانی برخوردار باشد، اجرش عظیم و مزدش بی پایان است.

منبع: کتاب شیخ حسین/مجموعه رهنمودهای اخلاقی حجت الاسلام حاج شیخ حسین انصاریان. ص24
به کوشش: محمد عامری

بسم الله الرحمن الرحیم

در قلب های غافل ما چیزی فرو نمی رود. قفل را پروردگار به برکت اباعبدالله الحسین علیه السلام باز می کند و یقین و راستی را در آن می گذارد و نسبت به آینده هشدار می دهد و قلبش را سالم و زبانش را صادق و گوش قلب را و چشم قلب را باز می کند. از اباعبدالله الحسین علیه السلام این ها را بخواهید.

منبع: کتاب یک قدم تا خدا/مجموعه رهنمودهای اخلاقی حضرت آیت الله حق شناس. ص18
به کوشش: زهرا مقدم

بسم الله الرحمن الرحیم

دوران طاغوت که انسان وقتی به داخل محیطی می رفت، احساس می کرد در آن محیط، همه چیز ضد اسلام است. به یک مسلمان و به یک آدم متدین که می رسیدند، نگاه ها از روی بغض، از روی سردی و از روی بی اعتنایی بود. رفتار زنان؛ پوشش زنان؛ برخورد مردان؛ جلف گری های که گاهی بعضی از مردان و زنان می کردند؛ همه چیز غیر اسلامی بود.

منبع: کتاب زن و بازیابی هویت حقیقی/گزیده بیانات رهبر معظم انقلاب اسلامی. ص52
به کوشش: محسن کربلایی نظر

بسم الله الرحمن الرحیم

از قرآن کریم به خوبی استفاده می شود که نعمت های بهشت و عذاب های جهنم، ساخته و پرداختۀ خود انسان در دنیاست. هنگام ورود نیکوکاران به سرای ابدی خود در بهشت، ملائکه به آنان سلام می کنند و چنین خوشامد می گویند: «بخورید و بیاشامید، گوارایتان باد، این نعمت ها و بهشت را خودتان از قبل تهیه کرده اید». در مورد جهنمیان نیز، وقتی آنان را با غل و زنجیر به آتش جهنم می اندازند، نگهبان های جهنم خطاب به ایشان می گویند: «این عقوبت به خاطر کار و کردار پیشین شماست». آتش سوزان جهنم، سوختن های مکرر، زنجیرهای هفتاد متری، آب زقوم و... را خود در دنیا تهیه کرده اید. وقتی کسی در کار مردم گره بیاندازد، با اعمال خود دل مردم را بسوزاند، با استفاده از قدرت و موقیعت خویش، مردم را در مضیقۀ مادی و معنوی قرار دهد، همه و همه باعث ایجاد عذاب قیامت می گردد. خدای رحمان برای کسی عذاب دردناک و آتش سوزان نخواسته و تدارک ندیده است؛ بلکه بندگان ب اعمال زشت خود در دنیا، عذاب جهنم را تهیه کرده و از پیش فرستاده اند. هر چه از مرگ تا قیامت برای انسان رخ می دهد، ناشی از اعمال خود او است. عالم آخرت، عالم حَیَوان است و همه چیز در آن حیات دارد: «و زندگی حقیقی همانا در سرای آخرت است ای کاش می دانستند». بنابراین، بهشت و جهنم سخن می گویند. بهشت به بهشتیان تبریک و خوشامد می گوید و آتش جهنم به گنهکار میگوید: این آتش را خود فراهم ساخته ای، باید در آن بسوزی و بسازی! آتش جهنم از گناه و نافرمانی خداوند و اذیت و آزار بندگان او سرچشمه می گیرد. کسانی که زندگی را برای مردم سخت کنند، در کار مردم کارشکنی نمایند، دروغ بگویند، ریا کنند، تهمت بزنند، غیبت و شایعه پراکنی کنند و موجبات آزار دیگران را فراهم سازند، باید عذاب جهنم را بچشند و آتش سوزان آن را تحمل کنند. به تعبیر مثنوی که از قرآن و روایات گرفته است: آنچه می کاری همه روزه بنوش/آنچه می بافی همه روزه بپوش/این سخن های چو مار و کژدمت/مار و کژدم می شود گیرد دمت

منبع: کتاب مشق اخلاق4/برگرفته از آثار و گفتارهای اخلاقی حضرت آیت الله العظمی مظاهری. ص34
نویسنده: حسین مظاهری

منبع: