بسم الله الرّحمن الرّحیم

انسان، منبع کرامت و محل شرافت و مرکز فضایل و آیینه تجلی اسماء و صفات ربوبی است، این موجود پر ارزش نباید محکوم بدن و جسم گشته و به پوشاندن مقداری گوشت و پوست با انواع لباس ها و زینت ها، عمر گرامی را تلف کند!! در زمینه لباس باید توجه به طرح و نقشه حضرت دوست کند و آن چه را جناب او می پسندد، بپوشد. جسم به آن اندازه موقیعت ندارد که آدمی شؤون گرانمایه خویش را فدای آن کند.

منبع: کتاب شیخ حسین(مجموعه رهنمودهای اخلاقی حجت الاسلام حاج شیخ حسین انصاریان). ص18.
به کوشش: محمد عامری.

بسم الله الرّحمن الرّحیم

مهم ترین عامل آرامش در زندگی، خدا محوری است. اگر مرد خدا محور باشد، به زنش ظلم نمی کند. زن نیز اگر خدا را حاضر و ناظر بداند، توقّع زیادی از شوهرش نخواهد داشت. اگر خدا وارد برنامۀ زندگی شد، جای همه چیز را می گیرد. در دعا آمده است: «یا من یکفی من کل شیء و لا یکفی منه شیء؛ ای کسی که از همه چیز کفایت می کنی و چیزی جای تو را نمی گیرد.» از ابتدای زندگی خدا را ناظر اعمالتان بدانید. تصمیم بگیرید گناه در زندگیتان نباشد. اگر طاعت خدا باشد، خواهید دید خداوند به زندگیتان آرامش و صفا می بخشد. مسائل به راحتی حل می شود و احساس یگانگی خواهید نمود و روز به روز از یکدیگر بیشتر لذت خواهید برد.

منبع: کتاب صمیمانه با عروس و داماد(آنچه همسران جوان باید بدانند). "اخلاق در خانه". ص80.
نویسنده: محمود اکبری

بسم الله الرّحمن الرّحیم

پیامبر صلّی الله و علیه و سلّم می فرماید: هرگز به آن چه در دست دیگران است، چشم ندوزید و زندگی خود را با زندگی دیگران مقایسه نکنید زیرا اندوه انسان طولانی خواهد شد و حسرت وی پایان نمی پذیرد و نعمت هایی که خداوند در اختیارش قرار داده کوچک می شمارد و در نتیجه شکر و سپاس او اندک خواهد شد. پس همواره در زندگیت به پایین تر از خود بنگر.
آدمی می تواند در زندگی دو نوع مقایسه داشته باشد: الف)مقایسه با کسی که از نظر امکانات زندگی از او برتر و بالاتر است، که اصطلاحاً آن را «مقایسۀ صعودی» می نامند، که چنین مقایسه ای منجر به نارضایتی از زندگی می شود. ب)مقایسۀ زندگی خود با کسی که پایین تر از اوست، که اصطلاحاً آن را «مقایسۀ نزولی» می نامند و منجر به احساس رضایت از زندگی می شود. پیامبر صلّی الله و علیه و آله و سلّم در حدیث فوق، آفت ها و آثار زیان بار مقایسۀ نوع اول را چند چیز بر می شمارد: اول اینکه انسان گرفتار غم و اندوه طولانی خواهد شد، زیرا در این مقایسه، داشته ها و دارایی های طرف مقابل را بزرگ نمایی می کند و از آن طرف دارایی های خود را کوچک و ناچیز تلقی می کند و در نتیجه در خود احساس محرومیت نموده و محزون می گردد. دوم اینکه چنین فردی همیشه در حسرت و افسوس به سر می برد، زیرا فهرستی بلند از دارایی های دیگران و ناداری خود را ردیف نموده و در نتیجه پیوسته حسرت زندگی دیگران را می خورد. سوم اینکه آن چه را که خدا به او داده ناچیز شمرده و کمبودهای خود را فراوان می بیند و در نتیجه از داشته های خود احساس رضایت نمی کند. با این که هر انسانی در زندگی اش داشته هایی دارد که اگر به آنها توجه کند، زندگی برایش رضایت بخش می شود. چهارم اینکه در این صورت بنده هیچ گاه شاکر و سپاس گزار نخواهد بود، زیرا زندگی خود را یکسره محرومیت و زندگی دیگران را برخورداری می بیند و در نتیجه جایی برای شکر و سپاس مشاهده نمی کند. پیامبر صلّی الله و علیه و آله و سلّم در پایان حدیث فوق، بندگان خدا را به مقایسۀ نزولی زندگی خود با دیگران دعوت می نماید و می فرماید: همواره زندگیت را با پایین تر از خودت مقایسه کن؛ زیرا در این مقایسه است که: اولاً؛دارایی های انسان آشکار می شود و آدمی نعمت هایی را که خداوند به او داده است کوچک نمی شمارد. ثانیاً؛انسان شاکر و سپاس گزار خواهد شد؛ زیرا به خود می گوید ممکن است دیگران چیزهایی داشته باشند که من ندارم، ولی من نیز از نعمت هایی برخوردارم که دیگران ندارند. در این صورت، این فرد نعمت هایی که در آن غرق بوده و معمولاً از آن غافل است، پیدا کرده و احساس رضایت می کند. ثالثاً؛وقتی پایین تر از خود را می بیند، در می یابد که زندگی او آن قدر هم سخت و غیر قابل تحمل نیست، زیرا دیگرانی را دیده است که سخت تر از او زندگی می کنند.

منبع: کتاب مهارت های زندگی. ص24.
نویسنده: محمود اکبری

بسم الله الرّحمن الرّحیم

اگر بهره ای از اسلام پیدا کردید، بهرۀ خود شماست. معنایش این نیست که برای کسی کار کنید. اگر مرد خدا شدید، اولین فضیلت و مزیّت، نصیب خود شما می شود. خود شما عالِم می شوید و اخلاق انسانی پیدا می کنید. خودت مجموع فضائل الهی می شوی، که حتی حاضر نیستی یک حیوان هم از تو آزار ببیند. این ها از مزایای انسان است. این ها برنامه های اسلام است.

منبع: کتاب اوج بندگی(مجموعه رهنمودهای اخلاقی آیت الله سید رضا بهاءالدینی). ص16.
به کوشش: حجت الاسلام اکبر اسدی

بسم الله الرّحمن الرّحیم

شیعۀ دوران غیبت، تنها به خویش نمی اندیشد، تنها به هدایت خود و حفظ و نجات خود از ورطۀ گناه اهمیّت نمی دهد. او خود را در سرنوشت دیگران نیز سهیم می داند، در یاری رساندن به مردم، در دستگیری افتادگان، در بیدار سازی غافلان، در هدایت گمراهان، در ارشاد گناهکاران، خود را مسئول می شمارد. او تنها به این بسنده نمی کند که خود امام زمان علیه السلام را می شناسد، بلکه می کوشد تا دیگران نیز آن مولای حقیقی و پیشوای الهی را بشناسند. او تنها به این اکتفا نمی کند که خود بر مبنای صلاح و تقوی رفتار می کند، بلکه می کوشد تا دیگران را نیز اصلاح کند و به دار الامان تقوی رهنمون شان باشد. او تنها به این راضی نمی شود که خود در فراق یار بسوزد و در جستجوی آن چشمۀ حیات گریان باشد، بلکه می کوشد تا دیگران را نیز متوجه محبوب سازد و سوز اشتیاق را در جانشان پدید آورد و آنان را برای یاری او آماده سازد. «عزیز علیّ ان ابکیک و یخذلک الوری». «بر من دشوار است که بر تو گریان باشم اما دیگران تو را واگذارند». از نگاهی دیگر شیعۀ منتظِر آماده سازی زمینه برای ظهور را، وظیفۀ خویش می شمارد. برای زمینه سازی ظهور باید عِدّه و عُدّه فراهم کرد. فراهم آمدن نیروها و امکانات برای قیام جهانی حضرت مهدی علیه السلام تنها بسته به معجزه نیست. باید همت کرد، باید دیگران را با امام علیه السلام آشنا کرد، باید یار پرورید، باید این حجاب غیبت را که چهرۀ جهان افروز آخرین خورشید آسمان امامت و عصمت را پوشانده است، با آگاه سازی مردم و انگیزش ایمان و تعهد در انان برطرف ساخت. زیرا خود فرمود: «فما یحبسنا عنهم الّا ما یتصل بنا مما نکرهه و لا نؤثره منهم». «آنچه ما را از آنان پوشیده داشته است، چیزی نیست جز اخباری که از کارهای ناپسند و نکوهیده آنان به ما می رسد».

منبع: کتاب وظایف منتظران. ص38
مؤلّف: واحد تحقیقات مسجد جمکران